Rastafarianizm

Ruch Rastafari albo Rastafarianizm (choć rastafarianie jednoznacznie wypowiadają się przeciwko stosowaniu słów zakończonych na -izm) – to ruch społeczno-religijny, najtrafniej określany jako ruch „duchowej świadomości” (spiritual consciousness). Rastafarianie z wielu tzw. "domów" wierzą w to że Jah (Bóg) jest duchem który objawił się m.in. w cesarzu Ras Tafari Makkonenie, znanym jako Haile Selassie I, więc czczą go jako Zwycięskiego Lwa Plemienia Judy, Wybrańca Bożego i Króla Królów Etiopii. Inni wierzą na podstawie Apokalipsy 5:5 że cesarz Hajle Syllasje, władca Etiopii w latach 1930-1974, był biblijnym mesjaszem, i rozpoczął ostateczny proces zaprowadzania Królestwa Bożego na Ziemi. Rastafarianie wierzą że dzięki cesarzowi na Ziemi zapanuje pokój, a cesarz Ras Tafari, ziemski przejaw Jah, zaprowadzi ich do Ziemi Obiecanej- Etiopii, co w przenośni oznacza też wybawienie z niewoli, jaką wciąż dla wielu jest np. rasizm. Wszyscy Rasta ogromne znaczenie przykładają do przesłania cesarza, który głosił m.in. że pokój na świecie zapanuje wówczas gdy kolor ludzkiej skóry będzie miał takie samo znaczenie jak kolor oczu.

Ruch ten zapoczątkowany został w latach trzydziestych na Jamajce, w środowiskach ruchu walki o równouprawnienie rasowe, wyrastając z biblijnego proroctwa, aspiracji osób czarnoskórych oraz kazań Markusa Garveya. Rozpowszechniał się dzięki procesowi emigracji mieszkańców Jamajki, a także dzięki muzyce (reggae, dub, ragga i dancehall). Nazwa tego ruchu pochodzi od imienia chrzestnego cesarza Syllasje – Ras Tafari, co oznacza książę nieustraszony w języku amharskim.

Nazwa

Rastafari jest często niewłaściwie nazywane Rastafaranizmem, choć to jest określane jako niewłaściwe i obraźliwe przez samych Rasta. Wg Rasta słowa zakończone na -izm zostały wymyślone aby wprowadzić podziały między dziećmi Jah. Głoszą oni zasadę "No ism, no schizm".

Charakterystyka

Rastafari jest ruchem łączącym cechy afrykańskich wierzeń animalistycznych, chrześcijaństwa (oparcie się na Piśmie Świętym i niektórych zasadach chrześcijaństwa koptyjskiego), hinduizmu (dredy, palenie marihuany, awatary) oraz pokojowych nauk cesarza Hajle Syllasje, który głosił że pokój na ziemi zapanuje wówczas gdy ludzie przestaną być dzieleni na ludzi pierwszej i drugiej kategorii, a kolor ludzkiej skóry bedzie miał takie samo znaczenie, jak kolor ludzkich oczu. Korzenie rastafarianizmu tkwią na kilku kontynentach, jest on przez to wiarą stosunkowo uniwersalną.

Krótki rys historyczny

Ruch ten został zapoczątkowany kazaniami Marcusa Garveya, urodzonego na Jamajce czarnoskórego kaznodziei, publicysty, nauczyciela i organizatora ruchu walki o równouprawnienie rasowe, który po wizycie w Etiopii był zafascynowany osobą Ras Tafariego, jeszcze zanim ten objął swój tron. Następnie został rozpropagowany na całym świecie przez emigrantów z Jamajki i stał się popularny w wielu środowiskach czarnoskórych robotników w USA i Europie, jednak aż do lat siedemdziesiątych XX w. nie był zbyt dobrze znany w innych środowiskach społecznych. W latach siedemdziesiątych został także rozpowszechniony przez Boba Marleya i innych muzyków wśród młodzieży w USA i Europie, co wiązało się ze wzrostem popularności kultury i muzyki reggae.

Aktualnie szacuje się, że zdeklarowanymi wyznawcami rastafarianizmu jest około miliona ludzi na całym świecie, o różnym pochodzeniu etnicznym. Około 5-10 % mieszkańców Jamajki uważa się za rastafarian.

Wierzenia religijne

Źródła

Rastafarianie, nazywający się sami często „braćmi Rasta”, wierzą, że cesarz Hajle Syllasje jest prawdziwym mesjaszem, który poprowadzi wszystkie ludy Afryki, a także w „eksportowej” wersji tej religii wszystkich rozproszonych po świecie ludzi, którzy czują się duchowo związani z Afryką, do Ziemi Obiecanej, w której nie będzie już rasizmu i niesprawiedliwości.

Rastafarianie wierzą, że są resztką czarnej rasy, prawdziwych potomków biblijnego króla Dawida. Według ich wierzeń w 10. wieku p.n.e. cesarstwo Etiopii zostało utworzone przez Menelika I, syna biblijnego króla Salomona i królowej Saby i przetrwało aż do upadku cesarza Hajle Syllasje.

Etiopskie źródła rastafarianizmu wywodzą się z jednej strony od czarnoskórych wyznawców judaizmu, zwanych falaszami, którzy przez całe wieki żyli w Etiopii w izolacji od reszty Żydów. Sami falasze odżegnują się od jakichkolwiek związków z rastafarianizmem. Z drugiej strony wielu etiopskich i jamajskich rastafarian uważa, że ich religia jest jednym ze wschodniochrześcijańskich kościołów – jednak żaden inny kościół wschodniochrześcijańśki nie uznaje ich tożsamości. Niektórzy wyznawcy rastarafianizmu, zwłaszcza w USA, widzą swoją wiarę jako jeden z nowych kościołów protestanckich, z kolei inni uważają się za katolików, którzy zerwali z wiarą w autorytet Rzymu.

Inicjator rastafarianizmu w Jamajce – Marcus Garvey – był początkowo kaznodzieją Ortodoksyjnego Kościoła Etiopskiego, został jednak z niego wydalony za głoszone poglądy.

Oryginalny obrządek rastafariański, kultywowany na Jamajce i w Etiopii, jest w częściowo podobny do judaizmu, częściowo do etiopskiego chrześcijaństwa, zawiera w sobie także elementy zapożyczone z afrykańskich kultów animistycznych i niektórych wierzeń hinduskich. Wszystkie te elementy wnieśli niewolnicy, sprowadzani na plantacje do Jamajki z wschodniej Afryki i w mniejszym stopniu z Indii na zasadzie tygla kulturowego, w wyniku którego powstała zupełnie nowa religia.

Co do zdania powyżej: "ludzi, którzy czują się duchowo związani z Afryką". Wszyscy ludzie na ziemi pownni czuć się związani duchowo z Afryką, ponieważ ewolucja człowieka zaczęła się właśnie w Afryce.To niepodważalne fakty, szczątki pierwszych ludzi, człekokształtnych znaleziono właśnie tam.To sprawdzone dane przez wielu naukowców.

Symbole

Lew Judy - symbolem charakterystycznym dla rastafarianizmu jest lew, który symbolizuje nieustraszoność, samego Ras Tafariego oraz czasami samego Jah.

Barwy - kolory czerwony, zielony i złoty, jako barwy flagi Etiopii, mają dla rastafarian szczególne znaczenie i są często obecne w ich strojach. Czerwony oznacza ofiarę krwi która została przelana w walce z najeźdźcą, zielony oznacza Afrykę, spokojny kraj, zaś żółty to zagarnięte złoto – Afryka była kiedyś bogatym kontynentem.

Dredy - noszenie „dredów”, czyli grubo splecionych włosów, jest prawdopodobnie zapożyczone od hinduizmu, zwłaszcza, że w etiopskiej wersji rastafarianizmu dredy były początkowo nieobecne. Noszenie dredów ma znaczenie symboliczne. Dredy są symbolem Lwa Judy, czyli nieustraszonego mesjasza, oraz wyrazem protestu przeciw siłom „Babilonu” i znakiem powrotu do natury.

Marihuana- bardzo charakterystycznym elementem tej religii jest rytualne palenie świętego ziela, marihuany, którą prawdopodobnie sprowadzili na Jamajkę hinduscy niewolnicy. Jej palenie jest rodzajem aktu religijnego, którego zasadność potwierdza się cytatami z Biblii. Wykorzystywana jest do wnioskowania (rezonowanie) i traktowana jest jako sakrament, który oczyszcza ciało i umysł, powiększa świadomość, ułatwia pokojowe współistnienie i przybliża do Jah. Rastafarianie nie są zaskoczeni faktem, że marihuana jest nielegalna. Postrzegają ją jako substancję otwierającą umysł - coś, czego system Babilonu, jak rozumują, jawnie sobie nie życzy. W swoim rozumowaniu przytaczają kontrastowe porównanie ziół do alkoholu, który według nich ogłupia ludzi i nie jest częścią afrykańskiej kultury. Pomimo takiej oceny działania marihuany, jej zażywanie nie jest religijnym nakazem, wielu Rastafarian jej nie używa.

Rastafarianie utrzymują iż wiedzą, że marihuana to Drzewo Życia, wspominane w Piśmie.

Rastafarianie opierają się na staroangielskiej wersji Biblii (King James version, z 1611 roku). W oryginale Biblii (Exodus 30: 23) są słowa "kanehbosm" i rastafarianie tłumaczą je jako "pachnące konopie" (choć tłumaczono to różnie), i były one używane do praktyk religijnych. Słowo to powtarza się także w: Isaiah 43:24, Jeremiah 6:20, Ezekiel 27:19 i Song of Solomon 4:14.

Podstawowe elementy wiary

Jah – Rasta uznają Hajle Syllasje za Mesjasza zesłanego im przez Jah. Poprzez zwracanie się do niego jako Jah Rastafari, niektórzy uznają jego osobę za manifestację Jah, ale to jest tylko jedna z interpretacji albo metafor wierzeń Rasta. Każdy rasta jest zachęcany do samodzielnego poszukiwania prawdy na własną rękę, i nie ma centralnego dogmatu.

Podobnie jak inne postchrześcijańskie wyznania (np. Baha'i), Rasta wierzą, że „Jah” posiada manifestacje lub wcielenia (awatary), m.in.: Mojżesza, Eliasza, Jezusa Chrystusa i cesarza. Wszyscy oni byli zbawicielami ludzkości, ale tylko Haile Selassie jest prawdziwym i ostatecznym mesjaszem, który poprowadzi czarny lud i ogólenie ludzi na całej Ziemi do Ziemi Obiecanej (Syjonu) w Afryce. Jah pochodzi zapewne od hebrajskiego יהוה. W oryginalnym tekście Biblii (hebrajskim), "Jah" występuje 26 razy samo i 24 razy w słowie "Hallelujah" (Chwalmy Jah).

Yeshua Ha Mashiach jest stosowanym przez rasta poprawnym imieniem jakie oryginalnie nosił Jezus nim zostało ono zniekształcone przez pisownię i wymowę grecką i łacińską.

Babilon nazwa dla określenia rebelii wobec czegoś co rasta zowią "Prawowitym Władcą Ziemi" ("Earth's Rightful Ruler") trwajacą już od czasów Nimrodu. Pierwotnie nazwa dla wszystkich struktur władzy „białego człowieka”, które przez całe wieki zmuszały czarną rasę do ekonomicznego i fizycznego niewolnictwa. W szerszym znaczeniu – Babilonem określa się każdą strukturę władzy i pieniądza, wyzyskującą ludzi.

Syjon albo Zajon to synonim kraju marzeń dla rasta. Fragment Psalmu 137 wg Pisma Świętego w wersji Króla Jakuba, z 1611 roku).

By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion. (Tam, nad brzegami Babilonu, siedzieliśmy i płakaliśmy wspominając Syjon)

.

Etiopia -Dla Rastafarian symbolem Syjonu (Zajonu) jest Etiopia. W swym wierzeniu opierają się oni na treści Psalmu 87 w najcześciej używanej i akceptowanej przez Rastafarian wersji Pisma- King James Version (KJV):

His foundation is in the holy mountains. The LORD loveth the gates of Zion more than all the dwellings of Jacob. Glorious things are spoken of thee, O city of God. Selah. I will make mention of Rahab and Babylon to them that know me: behold Philistia, and Tyre, with Ethiopia; this man was born there. (cytat wg Pisma Świętego w wersji Króla Jakuba, z 1611 roku).

Ja i Ja (I and I) – pojęcie oznaczające pełną duchową jedność Boga i ludzi. Oznacza ono, że Bóg jest w każdym z ludzi i jednocześnie wszyscy ludzie są jednym w Bogu. Każdy rastafarianin czuje się osobiście związany jednością z Bogiem i każdym współwyznawcą.

I-tal – pojęcie zbliżone do żydowskiego koszer, czyli „czyste” produkty żywnościowe, ubrania itd., pochodzi ono od angielskiego słowa "vital". Dla rastafarian Ital są jednak wszystkie produkty naturalne, zaś „nie-I-tal” są te skażone „Babilonem”, czyli chemicznie przetworzone. Część rastafarian jest wegetarianami lub nawet weganami, natomiast wszystkich obowiązuje zakaz jedzenia wieprzowiny, niektórych zwierząt morskich, węży – co bardzo przypomina zasady koszerności.

Pismo Święte- rastafarianie korzystają z Biblii w wersji Króla Jakuba nazywanej po angielsku King James version (KJV) i wydanej w 1611 roku. Ponadto używają też Holy Piby i utrzymują, że jest to najbardziej wierne oryginałowi tłumaczenie starożytnej Biblii, której oryginał został przekłamany na przestrzeni dziejów przez siły „Babilonu”. Holy Piby zasadniczo utrzymuje zawartość Biblii judeo-chrześcijańskiej, którą posługują się chrześcijanie i żydzi, jej tekst jest jednak w kilkuset miejscach znacząco inny od wersji judeo-chrześcijańskiej. Twórcami „tłumaczenia” Holy Piby była grupa kaznodziejów skupionych wokół Marcusa Garveya, lecz jej egzemplarze są praktycznie bardzo rzadko spotykane.

Kebra Negast- Dla rastafarian święta jest też księga o nazwie Kebra Negast, która opisuje historię Etiopii i którą prawdopodobnie napisali etiopscy mnisi chrześcijańscy.

Ceremonie

Rastafarianie mają liturgię sprowadzoną do absolutnego minimum. W zasadzie istnieją tylko dwie ceremonie religijne:

Dyskusja lub krąg– spotkanie kręgu rastafarian, którzy siadają w kręgu i podając sobie z rąk do rąk gandzię w fajce, dyskutują o sprawach religijnych, etycznych i społecznych. W kręgu z założenia wszyscy są równi, choć pewien specjalny status ma osoba, która dostępuje zaszczytu podpalenia i pierwszego zaciągnięcia się fajką. Tradycja nakazuje przekazywać fajkę, zawsze w kierunku przeciwnym do ruchów zegara.

Binghi („Balanga”) – radosny ceremoniał świąteczny, symbolizujący zwycięstwo nad siłami „Babilonu”. Rastafarianie wierzą, że Binghi wywodzi się ze starożytnego tańca zwycięstwa afrykańskich wojowników, z czasów gdy cała czarna rasa była jednością. Binghi polega na wspólnym biesiadowaniu, tańcu, śpiewaniu i oczywiście paleniu gandzi (marihuany) i może czasami trwać przez kilka dni.

Święta

Wszystkie dni świąteczne rastafarianie czczą jednakowo – poprzez organizowanie Binghi.
6 stycznia – Ceremonialne Urodziny Cesarza Hajle Syllasje
21 kwietnia – Święto Przybycia Cesarza Hajle Syllasje do Jamajki
23 lipca – Osobiste Urodziny Cesarza Hajle Syllasje
1 sierpnia – Obchody Wyzwolenia Cesarza z Niewolnictwa
17 sierpnia – Urodziny Marcusa Garveya
2 listopada – Dzień Koronacji Cesarza

Historia Rastafarianizmu

Okres Garveya

Rastafarianizm wywodzi swoją nazwę od Ras (książę) Tafari Makonnen, czyli chrzestnego imienia cesarza Hajle Selasje, którego koronacja była traktowana jako spełnienie wygłoszonego trzy lata wcześniej proroctwa faktycznego inicjatora tej religii, Marcusa Garveya:
Look to Africa for the crowning of a Black King; he shall be the Redeemer.
Spójrzcie na Afrykę, na koronację Czarnego Króla; on będzie Odkupicielem.

oraz kilku proroctw biblijnych.

Cesarz Hajle Selasje przyjął po koronacji biblijny tytuł „Króla Królów, Pana Panów, zwycięskiego lwa plemienia Judy” i zgodnie z wierzeniami rastafarian jest 225. władcą Etiopii, w ciągłym łańcuchu królów Etiopii, zaczynającym się od samego biblijnego króla Dawida.

Garvey wierzył w ideę panafrykanizmu, głoszącego, że kiedyś wszyscy czarni ludzie powstaną, połączą się w pełnym braterstwie i odzyskają Afrykę z rąk białych kolonizatorów. W latach 20. i 30. XX w. jeździł on po różnych krajach karaibskich z pół-religijnymi, pół-politycznymi kazaniami. Jego kazania znalazły szczególny posłuch wśród rolniczej ludności Jamajki. Po koronacji w 1930 r. Hajle Selasje, Garvey ogłosił go nowym mesjaszem. W tym czasie Etiopia była jedynym niepodległym państwem w Afryce, a Hajle Selasje był jedynym czarnoskórym władcą, którego poważnie traktowano w Europie. Jak na ironię, sam Selasje był chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nie chciał mieć nic do czynienia z nowopowstałym ruchem polityczno-religijnym.

Jeden z głównych kaznodziejów rastafariańskich, Leonard Howell, ogłosił w latach 30. podstawowe prawdy tego ruchu społeczno-religijnego. Były to:
nienawiść do białej rasy,
wiara w wyższość czarnej rasy,
dążenie do zemsty na białej rasie za wszystkie krzywdy, które uczyniła czarnym ludziom,
walka z legalnym rządem Jamajki (sprawowanym w tym czasie przez białych),
czynienie przygotowań do powrotu do Afryki,
uznanie cesarza Syllasje za mesjasza i jedynego prawowitego władcy czarnych ludzi.

Po tym ogłoszeniu, Howell został aresztowany i osadzony w więzieniu na 2 lata. Po wyjściu z więzienia ustanowił on komunę o nazwie Pinnacle, która stała się pierwszą „wzorcową” komuną rastafariańską. Prawdopodobnie to w tej komunie wprowadzono zwyczaj palenia gandzi i noszenia dredów.

Krzepnięcie ruchu

Brutalny rasizm pierwotnej wersji rastafarianizmu został z niego powoli wyeliminowany. Większość współczesnych rastafarian odżegnuje się obecnie od idei supremacji czarnej rasy, aczkolwiek, w niektórych środowiskach rastafariańskich, reminiscencje idei panafrykanizmu są wciąż żywe. Jedna z największych współczesnych sekt rastafariańskich o nazwie Dwanaście Plemion Izraela zalicza wszelkie formy rasizmu do sił „Babilonu” i upatruje wyzwolenia się z jego okowów przez studiowanie i medytację nad Pismem, które jest dostępne dla ludzi wszystkich ras i wyznań.

Pod koniec lat 30. zarówno Jamajka jak i Etiopia znalazły się w trudnej sytuacji politycznej. W 1935 roku Etiopia została najechana i okupowana przez faszystowskie Włochy, co rastafarianie traktują jako prawdziwy początek II wojny światowej. Hajle Syllasje uciekł do Wielkiej Brytanii, gdzie utworzył Światową Federację Etiopską, w ramach której gromadził donacje, które głównie pochodziły od rastafarian. W dowód wdzięczności, po powrocie na tron, przeznaczył on znaczne tereny w jednej z etiopskich prowincji na osiedlanie się rastafarian z całego świata.

Równolegle, w 1941 roku, komuna Pinnacle została rozwiązana i zakazana przez władze Jamajki. Mimo to, ruch rastafariański rozwijał się na Jamajce w częściowym podziemiu. Od 1950 roku został on oficjalnie zakazany. Wielu rastafarian było w tym czasie prześladowanych, bitych, zmuszanych do obcinania dredów i umieszczanych w więzieniach za palenie gandzi.

Etiopska wspólnota emigrantów-rastafarian, wspierana finansowo przez wyznawców na całym świecie, zdobywała tymczasem coraz silniejsze wpływy na rządy w Etiopii, stając się w końcu jedną z głównych podpór kulejącej władzy cesarskiej.

Odwiedziny cesarza

Hajle Syllasje zdecydował się w 1966 r. odwiedzić Jamajkę, aby spotkać się ze starszyzną półoficjalnych komun rastafariańskich. Wizyta ta dała silny impuls do rozwoju tego ruchu na całym świecie, gdyż została zinterpretowana przez wielu rastafarian jako oficjalne uznanie swojej roli mesjasza przez Syllasje, aczkolwiek sam Syllasje pozostał do końca życia chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nigdy nie uznał oficjalnie tej roli.

Syllasje podczas swojego pobytu na Jamajce starał się skierować ten ruch na bardziej pokojowe tory. Ogłosił on oficjalnie, że rastafarianie nie powinni opuszczać własnych krajów i emigrować do Afryki do czasu aż uda im się wyzwolić spod jarzma „Babilonu” wszystkich uciskanych ludzi we własnym kraju, co dość radykalnie zmieniło charakter tego ruchu z panafrykańskiego na bardziej uniwersalny. Cesarz wysłał także na Jamajkę koptyjskich duchownych.

Walter Rodney, profesor na Jamaica University, utworzył w 1968 roku „Ruch Czarnej Siły” (Black Power Movement), który przejął wiele idei od rastafarianizmu i razem z nim rozprzestrzenił się na inne wyspy karaibskie – Trinidad i Tobago, Dominikę i Grenadę.

Okres po śmierci cesarza

Paradoksalnie, śmierć Selasje w 1975 roku stała się początkiem okresu spektakularnego wzrostu popularności tego ruchu na świecie, głównie za sprawą sukcesu komercyjnego związanej z tym ruchem muzyki reggae.

W pierwszej połowie lat 70. reggae stało się bardzo popularne w USA i Europie, głównie za sprawą charyzmatycznego i utalentowanego Boba Marleya i jego zespołu The Wailers. Jednocześnie, po śmierci Syllasje, rastafariańscy „uczeni w piśmie” podzielili się na dwie frakcje. Pierwsza z nich głosiła, że cesarz przeniósł się czasowo do nieba, gdzie będzie wybierał sprawiedliwych spośród ludu Rasta, w mającym niebawem nadejść końcu świata. Druga wierzyła, że on tak naprawdę nie umarł i że jego śmierć została sfingowana przez siły „Babilonu”, a tak naprawdę ukrywa się on gdzieś w Afryce, czekając na odpowiedni moment, aby poprowadzić swój lud do Ziemi Obiecanej.

W tej drugiej wersji rastafarianizm stanowi wciąż podstawę rozmaitych sekt i luźnych grup wyznawców rozsianych na całym świecie, będąc w Europie i USA podstawą swoistej odmiany kultury młodzieżowej.

Rastafarianizm współczesny

Ruch Rastafari nigdy nie był nadmiernie zorganizowaną religią, zresztą wielu Rasta twierdzi iż to nie jest religia, ale "droga życia". Większość ludzi Rasta nie identyfikuje się z konkretną sektą czy wyznaniem, definiując siebie jako Rasta raczej przez ubiór, obyczaje, poglądy na sprawę rasizmu, słuchanie muzyki i częste przebywanie w gronie podobnych osób, tworząc w ten sposób nieformalne subkultury. Niektórzy rastafarianie oprócz muzyki robią karierę polityczną, jak np. Nandor Tanczos albo Ras Sam Brown i jego partia Suffering People's Party z roku 1961, lub łagodzą konflikty polityczne, jak np. Bob Marley, który poprosil ówczesnego premiera Michaela Manleya, i lidera opozycji Edwarda Seagę na scenę, i następnie wykonano sławne zdjęcie ich trzech trzymających ręce w symbolicznym geście pokoju podczas bardzo brutalnej kampanii przedwyborczej.

Odłamy ruchu, tzw. domy

Większość Rastafarian nie identyfikuje się z żadną sektą ani odłamem, ale wyróżnić można trzy silne domy Rastafari: Nyahbinghi, Bobo Ashanti oraz 12 Plemion Izraela. Dom Bobos ma charakter bardziej panafrykański i jest raczej sektą z charyzmatycznym liderem, podczas gdy dom 12 Plemion Izraela jest bardziej uniwersalny.

Większość świadomych swojej wiary rastafarian, zwłaszcza tych mieszkających na Karaibach, uznaje, że należy do jednego z „domów”, które są pozostałością oryginalnej struktury zniszczonej częściowo w latach 50. Są to domy Nyahbinghi i Combsomes, które do lat 50. były zarządzane przez nieformalne zgromadzenia starszych „uczonych w piśmie”. Zwolennicy domu Nyahbinghi noszą dredy, a zwolennicy domu Combsomes chodzili normalnie ostrzyżeni. Aktualnie dom Combsomes praktycznie zanikł, zaś dom Nyahbinghi trwa i jest zarządzany przez obieralną radę 72. starców, która spotyka się raz do roku i ustala ogólne kierunki rozwoju tej formy rastafarianizmu.

Określając Jah-Jah jako Jezusa, Rastafari jest nowym ruchem religijnym który wyrósł z chrześcijaństwa, tak samo jak chrześcijaństwo wyrosło z judaizmu. W 1996, ruch Rastafari na całym świecie otrzymał status doradczy przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ).
Dyskutuj TUTAJ!!!

Post został pochwalony 0 razy